OORZAAK ONBEKEND

Hallo mag ik me even voor stellen..Ik ben Pauchan een van de stuiterballen
Ik ben een gekke vrolijke grote knuffel beer.
Ik ben nu 2 ½ jaar en er is de laatste maanden nog al wat in  mijn leo leventje gebeurd.

Vorig jaar heb ik met mijn vrouwtje een lekker druk jaar gehad..vond het helemaal geweldig..
shows vind ik erg leuk om te lopen maar vooral het stuiteren in de ring
 en als ik me kans krijg knuffelen met de keurmeesters en bezoekers..
Ook hebben we de Leolibro karaktertest gelopen daar slaagde ik op mijn leosloffen voor.
Ook voor de exterieur van de LHCN slaagde ik. En als mijn andere testen HD,ED, LPN en Ogen test waren goed.
Dus ik mocht nu als dekreu worden ingezet.
Maar mijn vrouwtje vond mij nog veel te jong daar voor en wilde wachten met me tot ik wat volwassener en stabieler was. 
Ze vind de leeftijd 2 ½  a 3 jaar een goede leeftijd.
Dat heeft ze ook gedaan met de meiden Jadzia, Bieke, Eska en reu Dalton. 
Zo dus nu was het  tijd om volwassen te worden...

Hoe ik dat moest doen wist ik niet...vorig jaar zijn we lekker op vakantie geweest naar leonberg..
Dat was geweldig..
Mijn leven was 1 groot feest...Tot..
ik 1 dag voor mijn 2de verjaardag in mijn slaap lag te "fietsen"..Dalton had ons vrouwtje wakker gemaakt..
Ze riep me maar ik reageerde niet gelijk...
Nadat ik klaar was met "fietsen"( dan beweegt hij alle 4 zijn poten alsof hij ergens achteraan rent)
keek ik der alleen maar aan met een blik wat gebeurd me nu?
Ik stond op en ging lekker door rennen de tuin met de andere stuiterballen alsof er niks gebeurd was.
 Mijn vrouwtje snapte hier niks van en dacht hij zal wel heel vast geslapen hebben en liggen dromen..
Dat doen we hier wel vaker zo diep slapen dat we ons baasje de stuipen op het lijf jagen als we niet gelijk reageren...

De weken daarna was ik gewoon de gekke zotte pauchan..en wie mij kent weet hoe dat eruit ziet.
Lomp en alles doen met 100% ook de rottigheid. Tot mijn vrouwtje weer uit der nachtrust werd gehaald door Dalton..
Daar lag ik weer te "fietsen" maar nu liet ik ook wat urine lopen.
Maar net als de vorige keer..toen ik klaar was met fietsen keek ik me vrouwtje aan met de blik..Huh..wat was dat?
En ik stond op en wilde graag naar buiten..kon mijn vrouwtje me troep ff op dweilen..Tja daar heb ik personeel voor.

Mijn vrouwtje kreeg een raar gevoel hierbij...en dacht wat is dit? Dus is ze proberen te gaan uitzoeken wat dit was..
was ik misschien oververmoeid van mijn drukke leo agenda en was ik nu aan het bijkomen?
Of was er iets anders mis met me .iets opgelopen op vakantie?
Ook viel mijn vrouwtje op dat mijn urine stonk..heel erg...
Dus s'morgens ging ik de tuin in en wat denk je..loopt me vrouwtje met me mee..
ik dacht wat kom jij nou doen..Kan best alleen plassen hoor...Maar nee hoor ze ging niet weg..
dus uiteindelijk ben ik maar gaan plassen..
ik klapte bijna..En wat denk je..is ze me plas aan het opvangen en ik dacht ben je niet wijs?
Ik heb haar dus heel lullig aan staan te kijken.. En dat bakje dat is ook veel te klein dacht ik nog..

Nadat ze mijn ochtend urine naar de dierenarts had gebracht kreeg ze de uitslag..
Ik had een hele flinke blaasontsteking..de dierenarts snapte er niks van dat ik daar geen last van had..
Ik ben een echte vent hoor..en laat niet blijken als ik pijn heb..
Ik had gewoon me 5 min. plasjes en had daar helemaal geen moeite mee.
 Dus kreeg ik van die witte tabletten door me voer..met voer eet ik alles..
Na de kuur kwam ze weer met het bakje de tuin in..Tja ieder zijn hobby..
Maar nu was mijn urine prima.

Mijn vrouwtje is ook nog met me naar de dierenarts geweest
 voor een bloedonderzoek om te kijken of daar misschien iets in te vinden was.
Daar was alleen een iets verhoogde eiwitwaarde in te vinden maar dat kon nog de nasleep zijn van blaasontsteking.
Ook vertelde ze dierenarts mijn verhaal. En die dacht aan epilepsie..

Mijn vrouwtje schrok hier erg van..Haar moeder had ook een hond met epilepsie gehad
en die had de zware vorm ervan en is ook jong gestorven ( geen familie van mij )..
Dus mijn vrouwtje is gaan lezen hierover..
Maar er klopte een aantal dingen niet..
ik had geen verwijde pupillen en stond na dat ik klaar was met "fietsen" gewoon op en liep rond alsof er niks gebeurd was.
Ik was heel snel weer bij. Urine verloor ik wel een beetje maar had ook geen schuim op mijn mond staan.
Dus nu kreeg ze alleen nog maar meer vragen.

Daarna is mijn vrouwtje nagegaan wanneer ik die rare aanvallen kreeg...Ik kreeg mijn eigen Dagboekje..
Het viel haar op als ik op shows was geweest en als ik bij loopse teven in de buurt was geweest voor een langere tijd
dat ik dan een een paar dagen later zo raar deed.
Ik deed ook alleen soms zo raar 's nachts als ik lekker lag te slapen.
Haar gedachten waren toen nog steeds...oververmoeid en misschien toch ook zijn hormonen.
Omdat mijn broers hun hormonen ook opspeelde en allemaal lekker puberde.

Ik gedroeg me niet net als mijn broers als een hitsige reu..
Maar mijn vrouwtje merkte in de loop der tijd dat ik een hond ben die niet snel laat blijken als me iets dwars zit.
Ik blijf gewoon door gaan al zit ik me zelf in de weg.

Omdat mijn vrouwtje meer vragen kreeg en steeds minder antwoorden erop kreeg
ze het advies om eens met me naar een homeopathische arts te gaan. Mijn vrouwtje stond daar nog al sceptisch tegen over. .
Die dacht ja natuurlijk een kruiden vrouwtje. Wat een hocus pocus.
Maar toch een afspraak gemaakt en met mij gegaan.
 Ik kreeg wat druppeltjes mee.. ( voor me weerstand en hormonen en om me lichaam wat rust te geven)
Nee geen drugs...Puur natuur..
 Drie weken later ging ik nog een keer..
De druppeltjes werkte in zo ver dat ik wat rustiger werd en meer me rust nam.
Dus weer kreeg ik me druppeltjes mee en ook nog een zalfje voor een plekje op mijn ballen waar ik maar niet van af kwam ..
na diverse zalfjes van de dierenarts.
En raar maar waar ...na het gebruik van de zalf van haar ging het plekje weg en is niet meer terug gekomen.

Helaas bleef ik soms zo raar doen..de tijd er tussen was heel wisselend..soms 3 weken of korter.
Mijn vrouwtje zag me alleen als ik "fietsen"want dan werd ze gewekt..ze was al beneden bij ons gaan liggen ..
Dat is bere gezellig hoor ..je vrouwtje die beneden slaapt. Ook had ze me de bijnaam schuddebuikje al gegeven..

Tot mijn vrouwtje op een dag terug kwam van der werk en ons op kwam halen bij haar moeder..
En die vertelde dat ik voor het eerst ook overdag een aanval had gehad..
maar wat haar moeder toen niet wist was dat ik die nacht er ook al 1 had gehad..
Maar ze hadden nu gezien dat ik dus niet alleen "fietsen"
maar dus ook verstijfde en kompleet van de wereld ging.. Toch epilepsie?

Daarna kreeg ik er 's avonds nog 1 nog een hele korte 30 sec. maar was als ik eruit was gelijk bij en geen verwijde pupillen..
Mijn vrouwtje belde die avond nogmaals met de dierenarts
 en die vertelde haar dat als ik langer dan 5 min een aanval kreeg me valium moest geven...
verder kon ze weinig doen..Ik kon er niet dood aan gaan van zo'n aanval zei hij..
Ze moest er misschien is aan gaan denken om me op medicijnen voor epilepsie te gaan zetten als het erger werd..

Mijn vrouwtje der wereld stond op zijn kop...Veel tijd om na te denken kreeg ze niet..
Begin dit jaar ging het helemaal mis met me...wat een gezellig weekend had moeten worden werd een drama..
ik kreeg zondag s'morgens om een uur of 4 mijn eerste aanval...
in de loop van de ochtend ben ik lekker gaan wandelen met mijn vrouwtje en natuurlijk de andere leo's..niks aan de hand..
Tot dat ik er tegen de middag weer een kreeg...
En de tijd tussen de aanvallen werd steeds korter..over de hele dag bleven de aanvallen komen..
Zelfs als ik gewoon zat viel ik om en kreeg een aanval..
mijn vrouwtje kan goed vangen want die heeft me een paar keer op moeten vangen..
zodat ik niet met me hoofd ergens tegen aan klapte..
Mijn vrouwtje had alles al aan de kant gezet en de vloer lag vol met kussen ..
ik verzet me hevig tegen de aanvallen..ik probeer ze met alle kracht die ik heb tegen te houden..
maar die strijd verloor ik telkens..
Na een telefoontje naar de dierenarts zei die..als hij er binnen een half uur nog 1 kreeg moest ze komen..
Ze had de telefoon nog niet neergelegd en daar ging ik weer...Ik was zo vermoeid dat ze met moeite de auto in kreeg..
Hup we gingen op tour naar de dierenarts..Daar aangekomen kreeg ik weer een aanval voor de deur..
dat was nummer 13 van die dag..

De dierenarts heeft me toen plat gespoten met de vloeibare medicijnen voor epilepsie,
 kreeg ook vocht toegediend en valium..want mijn temperatuur was te hoog..
Omdat ik in een cluster terecht was gekomen met me aanvallen stijgt mijn temperatuur en dat maakt het wel gevaarlijk..

De dierenarts werd het hemd van het lijf gevraagd waar kwam dit vandaan..en die vertelde dat er zoveel oorzaken konden hebben..
ook vertelde hij me vrouwtje dat ik een van de lichtere vorm had..er zijn honden die soms 10 min tot een half uur in een aanval blijven..
hij vertelde dat honden die naar vliegen happen die er niet zijn ook een vorm van epilepsie is..
Ook zijn er honden die het oplopen bij de bevalling als de moederhond een virusje heeft..of zuurstof gebrek tijdens de bevalling
Dat is ook een mogelijkheid bij mij. De bevalling van mij en mijn broers en zussen was heel zwaar, Bieke mijn mama had zelf 41.6 koorts,
 had melk genoeg maar geen voeding dus werden we met de fles groot gebracht.
Dus hij kon me geen duidelijkheid geven. Wel was er weer een bloedonderzoek gedaan en weer kwam er niks uit.
Dus ging hij ervan uit dat ik de primaire vorm van epilepsie heb.
 Ook wel epilepsie zonder oorzaak genoemd,
Omdat ze bijna nooit de oorzaak ervan vinden. 
Deze vorm komt vaak te voorschijn bij jonge honden met de leeftijd van 2 à 2 1/2 jaar
 Bij de secondaire vorm is er vaak een lichamelijke afwijking bv een hersentumor of zo.
Dus mijn vrouwtje was blij dat ik niks afwijkend te vinden was maar mijn raadsel bleef een raadsel.

Nadat me temperatuur gezakt was en het infuus met vocht leeg was mocht ik weer mee naar huis..
 ik was zo van de wereld dat ik naar de auto gereden werd..de dierenarts vond het verantwoord dat ik mee ging .
.ik zou alleen wat duf blijven van de medicijnen die toegediend waren..
Ook kreeg mijn vrouwtje een doos vol tabletten mee en vloeibare valium..voor als het weer mis ging..
ze moest zorgen dat me temperatuur goed bleef.
En zodra ik weer wilde eten moest ze me weer pillen geven voor de epilepsie.
 de dosis die mijn vrouwtje me moest geven was 250 mg 2 x per dag

Thuis aangekomen hebben ze me met 3 man uit de auto moeten tillen...
ik heb daar de hele nacht op de vloer gelegen en er kwam weinig reactie van mijn kant .ik was gesloopt..
om het uur temperatuurde me vrouwtje mijn..
die bleef schommelen..toen heeft ze om 4 uur weer de dierenarts gebeld..
had weer een aanval gehad en de temperatuur ging weer omhoog..
ze moest proberen die medicijnen naar binnen te krijgen bij me..en me nog een pipet valium te geven..
maar ik bleef onrustig en totaal van de wereld ..kon niet meer op mijn berenpootjes staan..
Dus heb ze me maandag ochtend weer in de bus gesleept en weer naar de dierenarts..ik moest daar een dagje blijven...
Nu kon mijn vrouwtje even gaan slapen.. die stond ook al ruim 24 uur op der pootjes 

In de loop van de dag knapte ik goed op bij de dierenarts..mijn temperatuur was stabiel en had ook geen aanval meer gehad..
Dus de cluster was doorbroken.
Dus ik mocht Maandag aan het eind van de middag weer mee naar huis..
Mijn vrouwtje moest als ze thuis was me wel de medicijnen geven voor de epilepsie. Dus zo gezegd zo gedaan..
Nadat ik me medicijnen had toegediend gekregen ging het niet veel later niet zo goed met mij..
ik viel als een blok in slaap..er was totaal geen contact met me te krijgen..ook mijn temperatuur schommelde weer..
ze probeerde me wakker te krijgen maar nee hoor..geen contact..
ze wilde me laten drinken om me temperatuur te laten zakken..
wat ze ook probeerde ik reageerde niet...Toen heeft ze gelijk de dierenarts gebeld..die zei hij kan wat sloom zijn van de medicatie,
Sloom dacht ze sloom..was hij dat maar ..ik lag erbij als een zak aardappels.
.ze moest me temp maar in de gaten houden en wat vochtige doeken om me poten leggen..voor de verkoeling..
na een paar uur werd ik wakker en liep door de kamer of ik net een doos wodka leeg had gedronken..
en liep overal tegen aan .
Mijn pootjes konden me goddelijke lichaam niet echt dragen..

's nachts ben ik nog een paar keer gewekt door me vrouwtje die vertrouwde het niet echt..
de volgende ochtend moest me vrouwtje aan het werk..
dus ging ik naar haar moeder onze lieve oppas.
Ik was er nog niet goed bij..als ze me riep hoorde ik der wel maar wist totaal niet te plaatsen waar het geroep vandaan kwam...
ook met eten snapte ik niet wat ik moest doen..ze moest mijn neus in de bak duwen zodat ik wist waar het eten was..
ik snapte er allemaal niks van..ook stond ik veel in gedachten..
Ook kreeg ik mijn medicijnen weer..en toen gebeurde weer het zelfde..
viel als een blok in slaap en er was totaal geen contact met me te krijgen...
Mijn vrouwtje gaf de medicijnen de schuld ...
Maar dit wilde ze niet voor me..Dit was geen leven voor mij..
ze belde weer de dierenarts en vertelde hem dat ze gelijk stopte met die medicijnen want dat ik daar compleet van de de wereld van ging..
De dierenarts kon dit allemaal niet verklaren waar dit vandaan kwam..dit was bij hun niet bekend al bijwerking van de medicijnen.
Dus volgens hun lag het daar niet aan..maar mijn vrouwtje was er van overtuigd van wel..

Dagen erna verbeterde ik wel maar dat ging met kleine stapjes..ik ijsbeerde veel,
stond veel in gedachten en heeft bijna een week geduurd voordat ik weer contact had met me vrouwtje en dat ik haar ook snapte..
ook snapte ik de andere honden niet..keek ze aan alsof ze van mars kwamen..
De weken erna ging het weer super met mij..ik was weer helemaal me zelf..
stuiterde weer door het te gekke leoleven van me..

Maar 5 weken kreeg ik weer een aanval..was weer een korte die duren dan 30 seconde..
maar maakt het niet gemakkelijker om erna te kijken..
mijn vrouwtje staat machteloos te kijken en kan alleen maar zorgen dat ik mezelf geen pijn doe.
Die dag is verder heel normaal verlopen ben lekker wezen zwemmen en scheuren over de dijk hier.
Een paar dagen later had mijn vriend Dalton een date ..de teef op haar hoogte punt heeft lekker door onze tuin gescheurd..
Een paar dagen later kreeg ik weer een cluster van 3 aanvallen...Pas toen viel het kwartje bij me vrouwtje..
bij de vorige cluster waren er drie meiden loops en nu was er weer een loopse teef in de buurt geweest en in me tuin..

Mijn vrouwtje besloot na veel overleg dat het misschien verstandig was om me chemisch te castreren...
want als mijn hormonen de trigger waren..dan was dat een goede oplossing ivp weer aan de medicijnen te moeten..
dus dit gebeurde dan ook.
Het enige nadeel is dat het implantaat pas na een maand werkte..
Dus hoopte ze dat ik tot die tijd geen cluster aanvallen meer zou krijgen zodat ze konden zien of dat werkte..

Maar helaas 9 dagen na het inbrengen van de implantaat raakte ik weer in een cluster..
Mijn vrouwtje had valium in huis om me temperatuur goed te houden..Daardoor bleef ik redelijk alert.
En weer verzette ik me met al me kracht tegen de aanvallen...
ik schreeuwde er zelfs bij ..dat ging door merg en been bij mijn vrouwtje..
maar dit won ik niet maar me gewoon overgeven daar wilde ik niet aan en dat was ook het geen waarom ik na elke aanval verzwakte ..
me vrouwtje besloot toch om de dierenarts te bellen..
die stelde voor om me weer medicijnen te geven alleen nu andere..dus is me vrouwtje in de auto gesprongen en heeft ze opgehaald..
Toen ze terug kwam kreeg ik die gelijk toegediend..maar de aanvallen bleven door gaan..
nadat ik de 5de had gehad belde ze weer de dierenarts 
ik liep rond als een dronken vent en liep overal tegen aan..was een beetje wiebelig..
Bij de dierenarts aangekomen liep ik natuurlijk tegen de glazen deur omhoog..
en waggelde als Donald duck de behandel kamer binnen..
Na onderzoek van mij zei hij.. Kan nu weinig doen,
hij is nog bij en temperatuur is prima dus kan weinig voor hem doen..
Ik mocht weer mee en ze mocht me nog wat medicijnen geven..en als er wat veranderde kon ze altijd bellen..

Maar later op de avond bleef ik aanvallen houden en ze kwamen steeds sneller achter elkaar..
had weer een cluster waar ik niet uit kwam. Ze heeft gelijk de dierenarts gebeld en ze kon weer met me komen.
Weer moest de dierenarts me plat spuiten met medicatie voor epilepsie.
maar ik was niet zo verzwakt als de vorige keer dus ik heb al me leokracht gebruikt om niet plat te gaan
 en bleef vechten tegen de medicatie.
Maar uiteindelijk gaat deze beer ook plat ervan. En moest ik weer een nachtje blijven.

Deze nacht ben ik rustig door gekomen.
De volgende ochtend belde me vrouwtje om te vragen hoe het ging, het ging goed met me zeiden ze,
maar ik wilde naar huis want vond het daar niet leuk,
had me infuus ook al gesloopt en heb ze laten horen dat mijn stembanden prima functioneerde.
Dus de dierenarts vond het een goed plan om me op te komen halen.
Ik was blij dat me vrouwtje me kwam halen, al merkte ze wel dat ik nog niet helemaal bij was.
Op de weg naar huis heb ik de auto afgebroken want ik wilde naar me vrouwtje maar dat kon niet..

Thuis gekomen ben ik nog heel onrustig geweest, ik ijsbeerde hele tijd rondjes door de tuin tot diep in de nacht,
 stond naar alles te kijken alsof ik net op deze wereld geland was,
en de honden en de poezebeesten vond ik ook maar hele rare wezens,
daar ging ik heel hard tegen staan blaffen,
 De andere honden begrepen me niet en lieten mij maar gaan en ze gingen me uit de weg,
 ik ben drie dagen nog kompleet van me padje geweest, er was geen land met me te bezeilen.
De dagen erna begon ik weer een beetje tot me positieve te komen

Mijn vrouwtje is toen gaan bellen met gent,
en die vertelde haar dat ze me toch op de medicijnen moest zetten waar ik zo van de wereld van ging.
Ook hun bleven volhouden dat mijn gedrag niet van de medicijnen kwam..
mijn vrouwtje liep dus daar ook tegen een muur op en kreeg geen medewerking omdat uit te zoeken..
maar voor haar was het duidelijk ..
Hun gaven mij de schuld, misschien had ik wel wat opgelopen door de aanvallen,
daar wilde me vrouwtje niet aan..maar ze moest wat.
Dus met lood in der schoenen is ze terug naar de dierenarts gegaan om toch de medicatie te halen.
 Maar ze wilde wel dat we met een lagere dosis zouden beginnen dan de vorige keer.
Omdat mijn vrouwtje zo'n lekker vechter is als ik gingen ze daar mee akkoord. Kreeg nu 2x 200mg.

Nu werd het spannend voor ons,
ik ging niet van de wereld van deze dosis maar vertoonde nog wel onrustig gedrag en was niet me zelf,
ook kon ik verschrikkelijk gaan zitten huilen,
of in het luchtledige gaan blaffen en hing verschrikkelijk aan me vrouwtje.
 ik snapte er allemaal niks van..wist niet wat ik er allemaal mee moest.
Mijn vrouwtje belde nog geregeld met de dierenarts om te vertellen hoe het ging..
en ze merkte dat ze der af en toe wel een zeur vonden..maar het kwam niet door de medicatie zeiden ze..
mijn vrouwtje dacht ja ja..

Ruim twee weken later was het zo ver..we gingen naar de dierenarts voor een onderzoek
ze hebben me in me poten gestoken, ze moesten van dat rode spul hebben wat door mijn hele lichaam stroomt.
Ik mocht voor die tijd niet eens eten..en laat ik daar nou heel dol op zijn..
ze hadden een hele klus aan me want je denkt toch niet dat ik me zomaar in mijn poten laat steken..
na mijn bere power te hebben gebruikt heb ik het uiteindelijk toch maar toegelaten.
nadat ze me geprikt hadden kreeg ik een bakje voer van de dierenarts ..yammie die man mag ik wel.

Twee uur later moest ik weer terug...weer prikken..
nu was de dierenarts zo slim om me te laten liggen...en dan ben ik helemaal niet zo moeilijk hoor..
maar je moet het even weten hahahahaha..

een week later kreeg  mijn vrouwtje de laatste uitslagen binnen
En alles was perfect!!!!...zeg nou zelf dat ben ik toch ook...nou ja..maar ach..iedere gek heeft zijn gebrek.

Ook mijn nieren functioneren perfect, en de medicijnen in mijn bloed waren ook perfect.
die moet tussen de 20 en 40 liggen.
Ze hebben het liefst dat die tussen de 30 en 40 ligt...en bij mij lig het op 34,6.

Het ging wel beter met me maar toch had ik nog dingen in me gedrag waar me vrouwtje geen antwoord op kreeg.
Dus toen heeft ze contact gezocht met de wagenrenk met een specialist op gebied van epilepsie en  mijn verhaal uitgelegd.
En die kwam met het antwoord dat ze me medicatie iets kon verlagen omdat die waarde op 34,6 lag.
Want mijn gedrags veranderingen die me vrouwtje hem vertelde kwamen door de MEDICATIE!..
Misschien dat de bijwerkingen dan wat minder werden.
Hij vertelde ook dat er andere medicatie was maar ook daar kreeg je bijwerkingen van..
Dus minderen was de eerste optie
Mijn vrouwtje was zo blij dat ze eindelijk niet voor gek werd versleten.
Mijn vrouwtje is nu op 350mg per dag gaan zitten...

Een week later merkte ze dus wel het verschil, ik was weer zo goed als de oude,
ik heb nog wel wat last van de bijwerkingen maar niet zo erg meer.
Ook mijn gedrag werd weer als van ouds, uitbundige lomp en stuiter weer lekker rond,
ook kan ik weer lekker ouwe hoeren tegen mijn vrouwtje.
Iets wat ik de afgelopen drie maanden ook niet meer deed.
En  nu weet ze dat zeker dat de dosis van de medicatie de schuldige was hiervan.

Het gaat nu goed met me. Ben alweer een paar maanden vrij van aanvallen.
Of dat nu komt door de medicatie of door dat ze me heb  chemisch laten castreren dat weten we nog niet.
Daar kijken we in de toekomst naar.
Ook blijf ik homeopathische ondersteuning houden want die werken heel goed bij mij.
Dat is de afgelopen maanden wel gebleken.
Verder leef ik gewoon het leo leventje wat ik gewend ben ga gezellig weg met me vrouwtje en al me leo vrienden.
Want ik ga nu echt nog niet achter de geraniums zitten..zulke grote hebben ze niet ..
Verder is er aan mij ook niks te merken,
ik lig echt niet de hele dag als een zoutzak op de grond integendeel...
en de bijwerkingen die ik nu nog heb zal iemand die mij niet kent niet eens opvallen.
Dus ik blijf lekker mijn ding doen waar ik dol op ben..


juist omdat we niet weten waar het bij mij vandaan komt of hoe ik het opgelopen heb
vind mijn vrouwtje het verstandiger om mijn niet voor de fok in te zetten.
Om alle risico's uit te sluiten.
het onderzoek van epilepsie bij honden staat nog in de kinderschoenen
 en er is nog zoveel onbekend van hoe of wat,
omdat er zoveel oorzaken kunnen zijn maar vaak nog onbekend blijven.
Vinden wij dit de enige juiste beslissing

Dikke berepoot van de stuiterbal Pauchan